“ขบวนการแรงงาน” (Labor movement) คงเป็นคำที่ใครหลายคนอาจจะเคยได้ยินผ่านหูมาบ้าง แต่ไม่ได้เข้าใจถึงการมีอยู่และความสำคัญของขบวนการแรงงาน อีกทั้งหากเราย้อนกลับไปก่อนที่จะเกิดการตื่นตัวทางการเมืองที่เป็นกระแสของคนรุ่นใหม่ คำว่า “แรงงาน” หรือ “ขบวนการแรงงาน” ในสายตาของสังคมไทยดูจะเป็นเรื่องของผู้ที่มีรายได้น้อย คนที่ทำงานอยู่ในภาคอุตสาหกรรม และงานประเภทที่ต้องใช้แรงกายเสียเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งหากเราย้อนกลับไปในช่วงที่ภาคการผลิตส่วนใหญ่อยู่ในโรงงานอุตสาหกรรมที่แรงงานต้องทำงาน 7 วันต่อสัปดาห์ โดนเอาเปรียบเรื่องค่าแรงจากนายทุน เด็กถูกนำไปใช้เป็นแรงงานราคาถูก และชีวิตที่ไร้สวัสดิการขั้นพื้นฐานที่ดี ฯ แต่สิ่งเหล่านี้ค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงไปเพราะการต่อสู้เรียกร้องความเป็นธรรมของเหล่าขบวนการแรงงานจนส่งผลมาถึงปัจจุบัน ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดคือ การได้หยุดงานทุกวันเสาร์และวันอาทิตย์ ในประเทศเยอรมันเราจะเห็นสวัสดิการของผู้ที่ทำงานในทุกภาคส่วน การเลิกงานที่ตรงเวลาโดยที่นายจ้างไม่มีสิทธิมาขู่เข็น ในประเทศแถบนอร์ดิกเราจะเห็นการมีรัฐสวัสดิการที่ถ้วนหน้าและครบวงจรผู้ที่ทำงานมีเวลาว่างพักผ่อน และได้ทำกิจกรรมอื่น ๆ หรือพัฒนาทักษะอย่างอื่นที่พวกเขาสนใจ
ในส่วนของประเทศไทยมรกดที่ขบวนการแรงงานในอดีตทิ้งไว้ให้ อาทิ การนัดหยุดงานของขบวนการแรงงานหญิงของโรงงานฮาร่า เพื่อเรียกร้องสิทธิในการลาคลอด 90 วัน เป็นต้น สลับกลับมาที่ปัจจุบันเราจะเห็นขบวนการแรงงานในไทยอ่อนแอเป็นอย่างมาก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะกระแสความคิดแบบเสรีนิยมใหม่ที่พยายามจะลดทอนความสำคัญของความเป็นแรงงาน และใส่ความคิดที่ว่าทุกคนมีอิสระที่จะเป็นนายตนเอง ทุกคนสามารถเป็นผู้ประกอบการได้ แต่สิ่งที่หลบอยู่หลังเงาของความสวยหรูของคำว่า “อิสระเสรี” เต็มไปด้วยความเสี่ยงที่ปัจเจกบุคคลต้องแบกรับ การนิยมโทษไปที่ตัวของปัจเจกบุคคล การไร้รัฐสวัสดิการที่จะมาอุ้มชูชีวิตเมื่อผู้คนล้มลงจากความไม่มั่นคงของโครงสร้างทางเศรษฐกิจ รวมไปถึงสิ่งที่เห็นได้ชัดเจนในประเทศที่ดำเนินนโยบายทางเศรฐกิจแบบเสรีนิยมใหม่แบบเข้มข้นนั่นคือ “ชั่วโมงการทำงานที่พุ่งสู้ขึ้น” แต่คุณภาพชีวิตกลับแย่ลง บริษัทเอกชนหลายแหล่งพนักงานต้องทำงาน 6 วันต่อสัปดาห์ หรือทำงานนอกเวลามงานมากขึ้น ฉะนั้นคงถึงเวลาแล้วที่เราต้องกลับมาทบทวนบทบาทความสำคัญของขบวนการแรงงาน และความหมายของคำว่า “แรงงาน” เสียใหม่